از تو آموختم چگونه سبکبال زندگی کنم تا هجرتم نیز سبکبال

باشد

مهربانی ،سایه ی تو بر سر من ،ای که در پای تو پیچید ،ساقه ی نیلوفر من. پدرم تو

نه ترس ،

چه کسی،کشتی زندگی را

از میان موج های سهمگین روزگار

به ساحل آرام رویاهایت

رسانده است؟

“پدرت” را می پرستی . . .

تو بختم بلند خواهد شد

سرم به خاک رهت ارجمند خواهد شد

لبی که زمزمه درد می کند شب و روز

به یمن روی تو پر نوشخند خواهد شد

رب بر سر ما سایه پدر بود

برسایه ی رب در صحف همسایه پدر بود

ایزد چو بفرمود که او رب صغیر است

در دفتر عشق آیه و سرمایه پدر بود